ในส่วนของประเทศไทยโครงสร้างของประชากรมีแนวโน้มสูงขึ้น ทำให้เกิดปรากฎการณ์การเปลี่ยนผ่านด้านภาวะสุขภาพ จากการ “เกิดโรค” เป็นการ “เสื่อมสภาพ”ของร่างกายตามวัย และโรคไม่ติดต่อหรือโรคเรื้อรังมากขึ้น
การส่งเสริมชุมชนที่เอื้ออาทรต่อผู้สูงวัย การส่งเสริมและพัฒนาชุมชน/หมู่บ้าน ที่เอื้ออาทรต่อผู้สูงวัยเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการรองรับสังคมสูงวัยไทย เพราะการอาศัยในชุมชนที่มีสิ่งแวดล้อมที่เอื้ออาทรต่อผู้สูงวัย สามารถส่งผลเชิงบวกต่อพฤฒิพลังและคุณภาพชีวิตของผู้สูงวัยอย่างชัดเจน
ด้วยสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันระหว่างเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานครกับชนบททำให้วิถีชีวิตและความพึงพอใจในสิ่งแวดล้อมที่เอื้ออาทรผู้สูงวัยในกรุงเทพฯกับชนบทมีความแตกต่างกัน
ปัจจัยสำคัญอย่างยิ่งที่จะทำให้ผู้สูงวัยมีพฤฒิพลัง (Active Ageing) ทั้งทางร่างกายและจิตใจ เพื่อที่จะดำเนินชีวิตอย่างมีคุณภาพเหมาะสมกับวัย นั่นก็คือ “สิ่งแวดล้อมที่เอื้ออาทรต่อผู้สูงวัย” ที่สามารถส่งเสริมและกระตุ้นให้ผู้สูงวัยมีกิจกรรมทางกายภาพและสังคมได้
กำหนดให้นายจ้าง-ลูกจ้าง ร่วมสมทบ ขั้นต่ำร้อยละ 3 ของค่าจ้างเสนอ 2 ทางเลือก รับบำเหน็จ หรือ บำนาญ หลังอายุครบ60 ปี หวัง ผู้สูงวัยมีหลักประกันหลังเกษียณ
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ เผย มีกิจการดูแลผู้สูงอายุ ยื่นขอขึ้นทะเบียนตามกฎหมายใหม่ เพียง 100 จาก 3,000 แห่ง ขีดเส้นตาย ต้องขออนุญาตก่อน 25 ก.ค. นี้ ขณะที่ผู้ให้บริการฯ ลงทะเบียนแค่หลักพันจากจำนวน 2.8 หมื่นทั่วประเทศ
ในขณะที่การสูงวัยของประชากรไทยเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเนื่องจากการลดลงของการเกิดและการตายของคนไทย หนึ่งในปัจจัยสี่ของการดำรงชีวิตอย่าง “ที่อยู่อาศัย” ยังคงเป็นประเด็นที่สำคัญที่ท้าทายคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุไทยในแง่ของความเพียงพอ คุณภาพ และความเหมาะสม
การศึกษาวิจัยเรื่อง การจัดการทรัพย์สินสำหรับผู้สูงอายุไทย เป็นประโยชน์ต่อการจัดการทรัพย์สินของผู้สูงอายุที่มีประสิทธิภาพ และช่วยให้ผู้สูงอายุมีการออมที่เพียงพอเพื่อดำรงชีพในวัยสูงอายุ และมีผลต่อภาวะทางด้านจิตใจ ซึ่งในที่สุดจะส่งผลต่อสุขภาพและสุขภาวะโดยรวมของผู้สูงอายุ
ปฏิรูประบบบำนาญไทยเพื่อสังคมสูงวัยในอนาคต โดย ศาสตราจารย์ ดร.วรเวศม์ สุวรรณระดา ระบบบำนาญของไทยในปัจจุบันมีหลายระบบย่อยที่มีกฎหมาย หน่วยงานรับผิดชอบ คณะกรรมการกำกับดูแล กฎกติกา และแหล่งที่มาของเงินแตกต่างกัน ระบบมีการคุ้มครองอย่างถ้วนหน้าในส่วนของบำนาญระดับพื้นฐานและบำนาญส่วนเพิ่มอื่น แต่ความครอบคลุมยังจำกัด ความพอเพียงมีเฉพาะประชาชนในบางกลุ่ม ภาระค่าใช้จ่ายด้านบำนาญมีสัดส่วนต่อรายจ่ายจริงเพิ่มขึ้นต่อเนื่อง นอกเหนือจากการปรับปรุงระบบที่เป็นอยู่ ในอนาคตรัฐบาลควรที่จะวางยุทธศาสตร์อย่างบูรณาการ มองผู้รับประโยชน์เป็นศูนย์กลาง และมีคณะกรรมการพิจารณาภาพรวมของระบบ
