เมืองไทยมีประชากรวัยสูงอายุร้อยละ 14.7 ในปี พ.ศ. 2556 ประมาณการว่าอีก 10 ปีข้างหน้า จำนวนผู้สูงอายุจะเพิ่มถึงร้อยละ 21.4 ในปี พ.ศ. 2566 เพื่อให้กลุ่มผู้สูงอายุเข้าถึงบริการส่งเสริมสุขภาพ ในการเฝ้าระวังโรคก่อนเจ็บป่วย และป้องกันไม่ให้กลายเป็นโรคเรื้อรัง รวมถึงชะลอการเกิดภาวะพึ่งพิงออกไปได้นานที่สุด
จากอดีตที่ผ่านมา ผู้มีงานทำบางประเภทเท่านั้นที่มีระบบบำนาญรองรับ ส่วนผู้มีอาชีพอิสระ เกษตรกร ซึ่งเป็นแรงงานนอกระบบยังขาดระบบบำนาญรองรับ
การสังเคราะห์ข้อเสนอระบบบริการสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ และการเข้าถึงและการใช้บริการรักษาพยาบาล กลุ่มผู้สูงอายุ
แผนที่ชีวิตมีสุข มีทางเดินมุ่งไป 4 ด้านอนามัยดี สังคมดี ออมดี เรียนรู้ดี ชีวีมีสุข
โครงสร้างประชากรของประเทศไทยได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ประชากรวัยเด็กลดลง สวนทางกับประชากรสูงอายุที่เพิ่มสูงขึ้น ขณะที่ประชากรวัยแรงงานเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อย ประชากรวัยแรงงาน 100 คน ต้องรับภาระเลี้ยงดูผู้สูงอายุถึง 16 คน เพิ่มจาก 10.7 คน ในปี 2537 ขณะที่อัตราส่วนการเป็นภาระวัยเด็กนั้นลดลงเรื่อยๆ
ในห้วงที่ประเทศไทยมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทางการเมือง บทบาทของการเมืองของภาคประชาชนที่ต่อสู้เรื่องการเพิ่มสิทธิสวัสดิการคุณภาพชีวิตขั้นพื้นฐานเพื่อผู้สูงอายุไทยก็ยังคงเข้มข้นและเดินหน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
ในอดีตประเทศที่เริ่มพัฒนาระบบสวัสดิการมองว่าผู้ที่อยู่ในวัยสูงอายุจะมีความเสื่อมถอยทั้งทางรางกายและทางจิตใจ ควรจะได้พักผ่อน รับสวัสดิการจากรัฐ ฉะนั้นนิยามผู้สูงอายุจึงผูกติดกับอายุเกษียณตลอดเวลา ซึ่งเป็นแนวคิดในระยะต้น ในตอนนี้เราจึงขอเน้นคำสองคำคือ “ผู้สูงอายุ” กับ “ผู้เกษียณอายุ” จำเป็นต้องเป็นตัวเดียวกันหรือไม่
ผู้สูงอายุในปัจจุบันนี้ แม้จะมีอายุล่วงเลยวัย 60 ปีไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่พบว่ายังมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง พร้อมทั้งยังศักยภาพในการทำางานเต็มเปี่ยมด้วยเหตุนี้จากกติกาเดิมของสังคมไทยที่ระบุว่า อายุการทำงานที่เหมาะสมสำาหรับคนไทยควรยุติที่อายุ 60
